Space Kiss

Płyta Space Kiss stwarza okazję do spotkania poznania niezwykłej osobowości muzycznej, jaką jest Uri Caine, amerykański pianista klasyczny i jazzowy. Podczas licznych koncertów ten intrygujący kompozytor prezentuje swoje najróżniejsze, „jazzowe” lub może po prostu indywidualne i nowoczesne, wizje klasycznych tematów czy wręcz całych utworów, z którymi wchodzi w muzyczny dialog.

Premiera albumu: 2016

Dystrybutor: CD Baby

Wykonawcy:

Uri Caine, Lutosławski Quartet

Program:

1. Knucklehead
2. Space Kiss
3. Your Eyes Like Doves
4. Past is Present
5. Zephyr
6. Burlesque
7. Prayer

Opis:

Dialog między światem muzyki klasycznej a światem jazzu i muzyki popularnej trwa od wielu dziesięcioleci. Korzenie jazzu były dalekie od salonów muzycznej klasyki, początkowo to raczej kompozytorzy klasyczni (Strawiński, Ravel, Milhaud i inni) chętnie nawiązywali do nowego, modnego zjawiska. Pomost między muzyką popularną a klasyką zbudował genialny George Gershwin. Do dziś wielu artystów ze świata jazzu stara się zmierzyć z tematami klasycznymi. Oba światy potrafi znakomicie łączyć fenomenalny Keith Jarrett.

Płyta „Space Kiss” stwarza okazję do spotkania poznania niezwykłej osobowości muzycznej, jaką jest Uri Caine, amerykański pianista klasyczny i jazzowy, a także kompozytor. Artysta urodził się w Stanach Zjednoczonych, w Filadelfii, 8 czerwca 1956 roku. Na fortepianie zaczął grać w wieku siedmiu lat, a jako dwunastolatek rozpoczął naukę u francuskiego pianisty jazzowego, Bernarda Peiffera. W późniejszych latach studiował na University of Pennsylvania, gdzie jego mentorem był George Crumb, jeden z najsłynniejszych przedstawicieli światowej awangardy muzycznej. W tym okresie zgłębiał też tajniki warsztatu muzyki klasycznej, jednocześnie występując w klubach. Już więc w młodości Uri Caine konfrontował się z jakże różnorodnymi muzycznymi światami (jazz, awangarda, klasyka), co owocuje po dziś dzień intrygującym, specyficznym stylem jego twórczości.

W latach osiemdziesiątych Caine przeprowadził się do Nowego Jorku, który stał się jego miastem. Z pewnością tętniący życiem artystycznym Nowy Jork, jedna ze stolic światowej sztuki, doskonale inspiruje każdego utalentowanego twórcę. Uri Caine rozwinął bardzo aktywną, bogatą działalność artystyczną. Wydał liczne płyty, a w 2009 roku był nominowany do nagrody Grammy w kategorii „Best Classical Crossover Album” za album The Othello Syndrome. To jakże typowe dla tego artysty przedsięwzięcie: twórcza przygoda ze słynną operą Otello Giuseppe Verdiego, której nastrój i muzyka zainspirowały Caine’a do stworzenia własnej wizji w konwencji jazzu.

Verdi oczywiście nie jest jedynym klasycznym kompozytorem, który inspiruje wyobraźnię muzyczną bohatera dzisiejszego wieczoru. Są i inni. Przykładowo Gustav Mahler, którego pieśni i monumentalne symfonie – wydawałoby się – wcale nie zapraszają pianisty jazzowego do dialogu. A jednak dla Uri Caine’a jest to odpowiednia inspiracja, muzyka austriackiego kompozytora jest czymś, co Caine potrafi skomentować i rozwinąć we własnym języku muzycznym. Są to próby artystyczne, które przynoszą sukces i spotykają się z aprobatą: w 1997 roku artysta otrzymał nagrodę od niemieckiego Towarzystwa im. Gustava Mahlera.

Podczas licznych koncertów ten intrygujący pianista prezentuje swoje najróżniejsze, „jazzowe” lub może po prostu indywidualne i nowoczesne, wizje klasycznych tematów czy wręcz całych utworów, z którymi wchodzi w muzyczny dialog. Taką inspiracją może być dla niego Sonata C-dur „Facile” Wolfganga Amadeusa Mozarta, Wariacje Goldbergowskie Johanna Sebastiana Bacha, Wariacje na temat walca Diabellego Ludwiga van Beethovena… Może to być także muzyka Roberta Schumanna albo Richarda Wagnera. Również kanon jazzowy stanowi wyzwanie dla artysty, czy może raczej zaproszenie do stworzenia własnej, niepowtarzalnej aranżacji (George Gershwin, Duke Ellington, Charlie Parker, Thelonious Monk). Gdy słucha się występów pianisty, w grze zwraca uwagę niezwykła energia, wręcz drapieżność jego stylu, witalność rytmiki, prawdziwie wirtuozowska swoboda i umiejętność łączenia tradycji z nowoczesnością środków dźwiękowych.

Na płycie „Space Kiss pianiście towarzyszy znany zespół kameralny Lutosławski Quartet.